در قرن بیست ویکم کشور های در حال توسعه با الزامات گوناگونی مواجه اند که مهم ترین آن ها توسعه و پیشرفت در حوزه آموزش است.
ایران و ژاپن هم زمان با علوم جدید و آموزش به روش نوین آشنا شدند ؛ ژاپن از غرب به طور درست الگو برداری و بر مبنا سنت ها و فرهنگ اصیل خود تدریس را شروع کرد.این کشور با کوشش و عشق در دورترین روستاها مدرسه ساخت و با کمترین هزینه بیشترین خدمت آموزشی را ارائه داد ، در آموزش از روش شاگرد محوری استفاده کرد و برای محیط مدرسه و معلم بیشترین احترام را قایل شد.
ژاپن مبنا آموزش را عمل و اجرا دانست ؛ در این راستا بسیاری از مسئولان این کشور بیان داشتند: " ما ابتدا از توسعه ی آموزشی و علمی شروع کرده ایم و بعد به توسعه ی اقتصادی رسیدیم"، بدین معنا که پایه و اساس توسعه اقتصادی ژاپن توسعه ی آموزشی آن بوده است. متاسفانه در کشور ما بیشتر به تئوری درس ها توجه می شود تا به علم عملی آن ،درس هایی مثل فیزیک، شیمی، زیست شناسی و زمین شناسی به جای این که در طبیعت تدریس شوند ، دانش آموز آن ها را با دست ها یشان لمس کند و به مفاهیم فکر و با قلب خود قوانین را درک کند ، در کلاس های در بسته آن را می آموزد.
باید برای جبران گذشته در نظام آموزشی انقلابی ایجاد کرد؛ بدین معنا که سیم خاردارهای بین کلاس و طبیعت را برداشت و به کار عملی نمره داد . هدف از آموزش دانش آموز تربیت انسانی حقیقیست که کشف کند، فرضیه بسازد و تقلید و دنباله روی را کنار بگذارد.
طبیعت اسرار خود را در گوش دانشمندان زمزمه می کند پس باید فاصله مدرسه با طبیعت کم شود. داستانی در مورد دکارت حکیم فرانسوی وجود دارد که می گویند : «یکی از دوستانش برای دیدن کتابخانه اش به منزل او می رود،دکارت او را پشت خانه می برد و گوساله ی پوست کنده ای را به او نشان می دهد و می گوید بهترین کتاب های من از این نوع است »
دولت سوئد به آموزش در مدارس که کاملا به شکل عملی ست بسیار اهمیت می دهد، توانایی های تجربی ، تحلیل و انتقاد از اصول اصلی آموزش و پرورش در این کشور است، این در حالیست که در کشور ما با دانش آموزانی که انتقاد می کنند و یا اطلاعات جدید تری نسبت به معلم خود دارد برخورد می شود ، در صورتی که از مشخصات نسل جدید داشتن اطلاعات به روز است. به قول پیتر دراکر: "یک کودک ده ساله امروز به اندازه یک دانشمند صد سال پیش دانش عمومی دارد." صد افسوس که ارتباط لازم بین معلم و دانش آموز بر قرار نیست در نظام آموزشی ما اکثر معلم ها حاکمان مطلق کلاس هستند و دانش آموزان هم باید شنونده و فرمانبردار باشند.
در چین شورای کشوری مسئولان محلی مسئول آموزش هستند و غیر از این کمیسیون آموزش کشور نهاد مهمی است که به آن نظارت می کند.
جامعه امروز ایران در برزخ توسعه یافتگی و توسعه نیافتگی گرفتار است. سرعت روز افزون توسعه در کشور های پیشرفته و گسترش ارتباطات و تبادل اطلاعات در عرصه بین الملل ضعف و ناتوانی کشور های در حال پیشرفت را بیشتر نمایان می کند لذا برای اصلاح این روند اصلاح نظام آموزشی به یکی از الزامات تبدیل شده است.
