بی شک انسان ها موجوداتی اجتماعی بوده و برای بقا نیازمند ارتباط و تعامل با یکدیگر هستند.
امروزه یکی از معضلات و مشکلات اجتماعی فاصله گرفتن نوع بشر از یکدیگر است. تنهایی یکی از عوامل به خطر افتادن بهداشت روانی در جوامع و زندگی شخصی افراد است در گذشته فضاهای روستایی ، زندگی های خانوادگی نیاز افراد به همکاری و همراهی با یکدیگر بستری را فراهم آورده بود که تعاملات در بازارها ، خانه های حیاط دار خانوادگی ، مکتب‌ها ، کوچه و بازار بسیار پر رونق باشد.
در عصر حاضرشبکه های اجتماعی نقش فضایی برای مراوده و معاشرت افراد را بازی می‌کند با این تفاوت که پاسخگوی نیاز در رفع تنهایی بشر نبوده و حتی موجب افزایش فاصله ها و شکاف ها نیز شده است.
نسل امروز درگیر یک پیچ تاریخی ست؛ او در عین گریزان بودن از جمع و عدم حضور در مهمانی و محافل علاقه مند به برقراری ارتباط و تعامل به علت ذات اجتماعی خویش نیزهست.
هر چه جوامع صنعتی تر و مدرن تر شده اند میزان فردگرایی نیز به شکل‌های مختلف در آنها افزایش یافت تا جایی که تبدیل به یک بحران و دغدغه برای سیاست گذاران ، جامعه شناسان و روانشناسان شده است. در این جوامع فردگرایی تا جایی پیش رفت که انسان خود را محور عالم دید و خودروی و خودخواهی در او بیش از پیش جوشید.
جوامع سنتی به این سمت حرکت کرد که زوج های جوان زندگی با پدر و مادر را رد کرده و در خانه پدری شان زندگی مشترک را ادامه ندهند. بعد از پا به سن گذاشتن والدین آنها را به خانه های سالمندان فرستاده و در گام بعد از شب نشینی ها و رفت و آمد های دورهای دوری گزینند. امروزه فاصله ها و گرایش به فردگرایی به جایی رسیده است که تهدیدی برای بنیان خانواده ها به حساب می آید و موجب بالا رفتن آمار طلاق و پایین آمدن میزان تمایل به ازدواج و فرزند آوری شده تا جایی که نمودار جمعیت جوان کشورهای توسعه یافته را با بحران مواجه کرده است.
این که آدمی تصور کند در این دنیا نه کسی در اندیشه اوست ندهید نه دلی در جایی دارد نه کسی می‌خواهد به او کمک کند و یا از مشکلاتش بکاهد پیامدهای منفی و جبران ناپذیر برای روح او دارد. از دوران رنسانس به بعد بسیاری از مسائل و مشکلات انسان عصر جدید به حوزه جسم او بستگی ندارد بلکه روح و روان وی را تحت شعاع قرار می‌دهد و به تعبیری بشر بیشتر از قبل رنج می کشد زیرا درمان اغلب دردها را پیدا کرده اما روا نش در رنجش است.
